Alan Wheelis köpeği ile gezintilerinden birinde bir gözlem yapar ve bunu kaleme alır;
"Yerden bir sopayı almak için eğilecek olsam köpeğim Montry hemen önüme düşüyor. Beklenen şey gerçekleşti. Montry'nin bir misyonu var artık. Görevinin ne olduğu konusunda düşünmeye gerek bile duymuyor. Tek düşündüğü şey görevini yapmak. O sopayı fırlattığım yerden alıp geri getirmek. O sopayı geri getirebilmek için koşarak, yüzerek, mesafe tanımaksızın gidebilir ve her engeli aşabilir.
Sopaya ulaştığı anda aynı mesafeyi geri geliyor. Zira görevi sadece sopaya ulaşmak değil. Sopayı geri getirmek. Sopayı geri getirip görevini yerine getirmek istiyor ama bana yaklaştıkça adımları yavaşlıyor. Çünkü tekrar beklemek, yapması gerekeni yapmak durumundan nefret ediyor. Kendi benliğinin dışında başka şeylerin hizmetinde olmak herkes kadar, benim kadar onun içinde önemli. Ben sopayı tekrar atana kadar beklemek zorunda.
Ne mutlu ona ki hayatında sopa fırlatacak birileri var. Ben, Tanrı benim sopamı fırlatacak diye bekliyorum. Uzun zamandır bekliyorum. Montry gibi. Bir misyon duygusuyla dolmayı bekliyorum."
Çinli sosyoloji ve psikoloji öğrencilerinden oluşan bir araştırma ekibi "Açlık ve alışveriş arasında bir bağ kurmak üzere." Hadi bakalım.
Fazla misyonu olan var mı ya da sopa fırlatacak olan?
