Hayat komik bir masal, kahramanları sen, ben ve senin kadınların. Seni aldatmadım, bana oynadığın oyunları başka adamlardan gördüm ama ben onlarla oynamadım, bana verdiğin sözlerin hepsini onlardan da duydum, beni sevdiğin gibi onları sevmedim!
Birini senin beni sevdiğinden, benim seni sevdiğimden çok sevdim.
Hiçbir yerde istenmeyen parçalı bulutlu gibi biri. Nereye gitse kaybolan, herkesin kaçtığı lanetlenmiş bir adamı sevdim. Senden sonra güneş olup ısıtmak istediğim tek adam...
Uçurtma uçurmak için yaratılmış çocuk kalplilere benziyor. Hayatın adaletsizliği işte; Yapacak çok şeyi varken o imkansızı bekliyor. O imkansıza aşık olmayı bile seviyor.
Bozuk para gibi değil. Önce harcanacaklar listesinde değil o adamın sevdiği insanlar. Zor günlerde lazım olur diye saklıyor değer verdiği herkesi. Harcamıyor senin gibi.
Devrik cümleler kuruyor. Hangi mevsimde açar iğde ağaçları bilmiyor.
Sana son kez yazıyorum adam.
Ben artık başka bir adamı seviyorum. Acelem yokken koşmamı istemiyor benden. Uzun cümleler kurmama kulak kesiliyor.
Eskisi kadar vakit ayıramıyorum seni düşünmeye. Varsa yoksa sancılarını dindirip bana sarılmasını dilediğim bir adamı düşünüyorum uzun uzun... uzun zamandır hem de. Herkesle seni kıyaslamaktan yorulduğumdan olsa gerek, kıyaslamadım seni bu sefer. Gerek kalmadı.
Gerek olsaydı, senin adamlığından ben utanırdım.
Senin için hiçbiri olmakla onun için hiçbiri olmak arasında dağlar var.
Senden sonra ilk defa o dağın arkasında bir ışık gördüm. İlk kez bir ışığı sevdim.
Senin bıraktığın karanlık-LAR-dan sonra...
Kırık kalpli bir adama kırık kalbimle dokunmayı çok sevdim.
Elveda sana...
(Ay hadi inşallah)
