Küstüm Sana Emrah

Neden bilmem, kolay tamam diyen bir yapım olduğunu bildiğim için durmadan kafamı sallıyor, az konuşuyordum.
Yorucu bir dönemden geçiyor,  boşanmanın verdiği psikozlarla uğraşıyordum.

Geçici bir süre araştırma çalışmalarında ortak ekipteydik.

Öğlen molasında yine başbaşa kaldığımızda önceki günün aksine uzun uzun konuşmuştum.

Gülümsüyordu. Teknolojiyi itin götüne sokup çıkarmaya başladığımı hatırlıyorum. 

O da beni dinliyor, adeta bir kanka, adeta bir can dostu gibi övgüme övgüyle, yergime yergiyle katılıyordu. Moralim yerine gelsin diye sevdiğim yemekleri, eşyaları, yazarları, Beşiktaş'ı ve en son da kendimi övdüm. Allah nurlar içinde yatırsın, o da övgülerime katıldı. Hayatımda tanıdığım herkese el uzatan, nadide ve en güzel insanlardandı. Görüşemedik çok uzun süre ama beni ihmal etmedi hiç.

Öldüğünü öğrendim. Çok ağladım, duramadım.  "Macera seversen bana katıl, Seni yaşatacağım bak, söz." demişti de tutamadı sözünü. Gücüme gitti bu yokluğu.

Sigaramı bitirip, izmariti küllüğe sertçe bastırırken
"... Gideriz değil mi?" diye son hafta attığı mailin son cümlesi geldi aklıma. Ben o sekiz dakikalık sigarayı bitirirken bir şeylerin çok eksildiğini fark etmiştim. Dudakları, dili oynayıp duruyordu da dinleyememiştim. Dinleyesim yoktu. Ne dediğinin benim için bir önemi yoktu. Varlığı güçtü bana.
Başımı salladım. Aşağı yukarı yine. Nereye ne bok yemeye gittiğim hakkında en ufak fikrim dahi yokken. Eve gitmek istiyordum. Emrah bana yoldaş olmaya çabalıyordu o zor günlerimde.. yıllar önce.

Oysa onunla konuşmam gereken mühim konular vardı.

Yazışmamız gereken bir sürü şey..

Sevgili dostum, meslektaşım, yoldaşım, maceraperest canım gitti cennete.

Dilerim, onu ne çok özlediğimi yazdığım son mailimi okumuştur. Umarım gönderdiği son resimde gördüğüm aile saadetiyle ne çok mutlu olduğumu anlamıştır.

Allah ailesine, sevenlerine sabırlar versin. Mekanı cennet olsun.